Dr hab. Olga Kubińska z Wydziału Filologicznego Uniwersytetu Gdańskiego została laureatką tegorocznej nagrody „Literatury na Świecie”. Otrzymała nagrodę w kategorii „Translatologia, Leksykografia i Literaturoznawstwo” za książkę Przybyłem tu, by umrzeć. Relacje z placów straceń,  opublikowaną nakładem Wydawnictwa słowo/obraz/terytoria.

 

Dr hab. Olga Kubińska jest wykładowcą akademickim (Katedra Translatoryki Instytutu Anglistyki i Amerykanistyki Wydziału Filologicznego UG), badaczką piśmiennictwa doby renesansu, tłumaczką i poetką. Stypendystka Fundacji Kościuszkowskiej i Polish-American Arts Association. Kierownik Centrum Translatorycznego na Uniwersytecie Gdańskim. Współtłumaczyła na język polski m.in. George’a Steinera, Zygmunta Baumana, Franka Kermode’a, Anthony’ego Burgessa, Geoffreya Hilla oraz wiersze Julii Hartwig na angielski. Wydała dwa tomy poezji: Biały kwadrat i okolice oraz Zaduszki –  biogram na podstawie: słowo/obraz terytoria: http://terytoria.com.pl/ksiegarnia,autorzy,86.html

 

Nagroda przyznawana od 1993 r. przez miesięcznik „Literatura na Świecie” w pięciu kategoriach: autorom najlepszych przekładów roku z języka obcego na język polski w dziedzinie prozy i poezji, a ponadto nagrody w kategorii "nowy głos", inicjatywy wydawnicze oraz translatologię, leksykografię i  literaturoznawstwo".

 

„Monografia Przybyłem tu, by umrzeć zajmuje się relacjami z egzekucji opublikowanymi w Anglii w XVI i XVII wieku. Zarówno relacje, jak i egzekucje odgrywały wówczas istotną rolę – przywracały naruszony przez skazańca porządek prawny, społeczny i polityczny. Skazaniec, otrzymując prawo głosu, miał dokonać ostatniej spowiedzi, by umrzeć „dobrą śmiercią” oraz podkreślić słuszność wyroku. Jednak wśród kilkuset opublikowanych w tym czasie relacji znajdujemy stosunkowo liczne przykłady przełamania tej konwencji. W efekcie można zauważyć proces wyłaniania się jednostki: oto zamiast wygłosić skostniałą formułę spowiedzi i przyznania się do winy, skazaniec występował w imieniu własnym, koncentrując się na indywidualnym przekazie. W zachowanych angielskich relacjach chodziło więc nie tyle o to, co władza czyniła z ciałem skazańca, ile raczej – co skazaniec czyni ł z ostatnimi chwilami swojego życia. Skazaniec zaś, nie mając przecież wpływu na to, co stanie się z jego ciałem, korzystał z przysługującego mu prawa głosu, by „napisać siebie”, pozostawić głos jednostki świadomej swojego zindywidualizowanego istnienia – i w efekcie przemienić się w obywatela świadomego istnienia opinii publicznej i umiejącego ten fakt wykorzystać” – informacja o książce za: słowo/obraz terytoria: http://terytoria.com.pl/ksiegarnia,tytuly,855.html.
 

dr Beata Czechowska-Derkacz, rzecznik prasowy Uniwersytetu Gdańskiego